پرچم ویچ کینگ

پرچم ویچ کینگ از جهان ارباب حلقه ها (تالکین) با جنس مخمل آستردار باکیفیت، چاپ باکیفیت و بادوام، دور دوخت باکیفیت و دارای چوب و طناب آویز

میناس مورگول و شاه جادوپیشه‌ی انگمار (ویچ کینگ)

میناس مورگول، که در گذشته به نام «میناس ایتیل» شناخته می‌شد، یکی از تیره‌ترین و شوم‌ترین مکان‌های سرزمین میانه است. این دژ اهریمنی، در دامنه‌های کوه‌های سایه (Ephel Dúath) و در مرز غربی سرزمین موردور قرار گرفته است. روزگاری میناس ایتیل، برج مهتاب، نمادی از شکوه و روشنایی بود و به دست نومه‌نوریان برای دفاع از مرزهای شرقی گوندور ساخته شد. اما در گذر زمان، پس از سقوط به دست نیروهای تاریکی، به میناس مورگول ـ برج جادو ـ تبدیل گشت؛ نمادی از تباهی، ترس و تسلط مرگ.

میناس مورگول در دره‌ای باریک و وهم‌آلود قرار دارد که نور سبز و شوم آن حتی از فاصله‌ای دور در شب دیده می‌شود. رود مورگولدویین از کنار آن می‌گذرد، و پل بزرگ سنگی‌ای که از آن رود عبور می‌کند، تنها راه ورود به قلعه است. معماری آن پیچیده و شبیه به ریشه‌هایی از تاریکی است که از دل کوه برآمده‌اند. فضای اطراف آن آکنده از سکوت مرده، بوی تعفن، و نور فسفری مریض‌گونه‌ای است که دل هر رهگذری را می‌لرزاند.

فرمانروای میناس مورگول، شاه جادوپیشه‌ی انگمار (Witch-king of Angmar)، نخستین و نیرومندترین نزگول‌ها، بنده‌ی وفادار سائورون، و ارباب ترس است. او که زمانی پادشاهی انسان بود، با دریافت حلقه‌ی قدرت به یکی از ارواح حلقه بدل گشت و وجودش به سایه‌ای جاودانه و اهریمنی تبدیل شد. شاه جادوپیشه، زمانی بر سرزمین انگمار در شمال فرمانروایی می‌کرد و در تلاش برای نابودی دونه‌داین، دشمنان قدیم سائورون، بود. پس از سقوط آنگمار، او به میناس مورگول آمد و از آنجا به عنوان پایگاهی برای گسترش ترس و سازماندهی جنگ علیه گوندور استفاده کرد.

میناس مورگول جایگاه تاریکی خالص بود؛ پایگاهی از کهن‌ترین جادوها و بدترین طلسم‌ها. شاه جادوپیشه از آنجا ارتش مردگان، اورک‌ها و نزگول‌ها را فرمان می‌داد. در جریان جنگ حلقه، او با ارتش عظیمی از آنجا بیرون آمد تا به محاصره‌ی میناس تی‌ریت بپردازد و نبرد پلن‌نور را رقم بزند؛ جایی که در نهایت، به‌دست ائووئین، دختر سپیده‌دم، کشته شد ـ چرا که «مردی» نمی‌توانست او را نابود کند.

میناس مورگول، پس از سقوط سائورون، متروک شد. جایی که زمانی برج مهتاب بود، اکنون تنها به‌سان زخمی گشوده بر چهره‌ی زمین باقی ماند؛ گواهی بر قدرت تاریکی و شکست آن در برابر امید.